Группа Czerwone Gitary (Червоне гитары) и другие исполнители из стран Восточной Европы

Doda. 05.09.2015
(Facebook photo)

"Bodo”

Eugeniusz Bodo w filmie "Wiatr od morza", 1930, fot. Laski Diffusion / East News

Wcześniej, bo już wiosną 2016 roku na ekrany trafi najbardziej spektakularna serialowa produkcja ostatnich miesięcy – "Bodo". To opowieść o życiu Eugeniusza Bodo, wielkiej gwiazdy międzywojennego polskiego kina i kabaretu, aktora, reżysera, producenta, biznesmena, bohatera plotek i skandali.

W kolejnych odcinkach nowego serialu TVP1 "Bodo" twórcy przyjrzą się trudnej drodze, jaka wiodła Eugeniusza Bodo na szczyt, opowiedzą o porażkach i wielkich sukcesach. Przypomną jego najbardziej znane szlagiery – od "Titiny" po "Sex appeal", przez "Już taki jestem zimny drań", aż po "Baby, ach te baby". Pokażą, jak wyglądał i jakimi prawami rządził się w przedwojennej Polsce przemysł rozrywkowy i filmowy. Opowiedzą też o trudnych decyzjach – ucieczce z domu, pierwszych krokach aktorskich w podrzędnych prowincjonalnych teatrach, o skomplikowanych związkach z kobietami i śmierci w sowieckim łagrze.

Zdjęcia do serialu "Bodo" rozpoczęły się 26 maja 2015 i są realizowane w aż 293 lokalizacjach, m.in. w Łodzi, Wrocławiu, Żyrardowie, Zgierzu i Warszawie. Obsadzono 240 ról aktorskich, 300 epizodystów, 4000 statystów. W obsadzie znaleźli się m.in.: jako Bodo – Antoni Królikowski (młody Bodo) i Tomasz Schuchardt (starszy Bodo), a także Anna Próchniak (Nora Ney, wł. Sonia Nejman), Roma Gąsiorowska (Zula Pogorzelska), Michalina Olszańska (Ada), Patrycja Kazadi (Reri), Piotr Żurawski (Moryc) i Józef Pawłowski (Antek).

Serial trafi do ramówki TVP1 wiosną 2016 r. Producentem wykonawczym jest Akson Studio. Według scenariusza Piotra Derewendy i Domana Nowakowskiego reżyserują Michał Kwieciński i Michał Rosa, twórcy odpowiedzialni za kasowy sukces "Czasu honoru".

"Krakau"

Robert Więckiewicz /Leszek Holf-Zych /materiały prasowe

Nad serialowym projektem pracuje także Marcin Krzyształowicz, reżyser nagrodzonej w Gdyni Srebrnymi Lwami "Obławy". Jego "Krakau" to wojenny thriller, którego akcja rozgrywa się w okupowanym Krakowie, w Berlinie oraz w Sudetach latem 1944 roku. W jednej z głównych ról wystąpi Robert Więckiewicz, aktor dotychczas stroniący od udziału w serialach.

To świetnie napisany, wciągający scenariusz, dający szansę na zrealizowanie naprawdę dobrego serialu. Z wielką przyjemnością wezmę udział w tym projekcie - mówi Robert Więckiewicz.

Dla Krzyształowicza "Krakau" będzie kolejną wyprawa do czasów wojny. Po świetnie przyjętej "Obławie" i nagradzanym na festiwalach dokumentalnym "Coś mi zabrano", reżyser rozwija temat zakazanej miłosnej relacji, o której opowiadał w ostatnim z wymienionych filmów. Sześć odcinków opowiada o winie i karze, ludzkich namiętnościach i słabościach w duchu czarnego kryminału.

"Krakau" będzie realizowany w stylistyce kina noir. Zdrada, zbrodnia, zakazana miłość i dużo świetnie skrojonych garniturów - to nam grozi - mówi Marcin Krzyształowicz, scenarzysta i reżyser "Krakau".

Scenariusz serialu "Krakau" powstał na motywach filmowego scenariusza Marcina Krzyształowicza "Hauptsturmführer", nagrodzonego na Międzynarodowym Festiwalu Interscenario.

ОЧЕНЬ люблю этот город !!!


Гданьск: новая жизнь

Наталья Конрадова
2015/04/08



Набережная Мотлавы, Гданьск. Фото Дариуш Зарод / East News

Журналист и исследователь Наталья Конрадова продолжает путь по польским городам и весям в поисках их идентичности. После Варшавы Наталья отправилась на родину современной независимой Польши, в город-без ложной скромности-герой Гданьск

Самолет заходит на посадку над Гданьском. Поля сменяются жилыми кварталами блочных домов и частных вилл, и вдруг на мгновенье появляется островок старого города. Как будто художественная инсталляция, он отличается плотностью и декоративностью от всего остального, что может разглядеть любопытный авиапассажир, сидя у правого иллюминатора. Старый город в Гданьске довольно симпатичный, в нем дома с фахверками и лепниной, узкие улицы и мощеные площади. Но, как и в Варшаве, он не такой уж и старый, потому что был заново отстроен уже после войны. Мы с Лукашем гуляем по пряничным улицам в поисках достойного обеда, и довольно быстро находим набитый туристами ресторан польской кухни.

Одна сторона канала полностью застроена небольшими, богато декорированными домами. Эти дома, а особенно темно-коричневый “Журав”, крупнейший портальный кран в средневековой Европе – постоянный сюжет сувенирных открыток Гданьска. Другая сторона представляет собой заросший пустырь с редкими руинами. “До войны обе стороны были плотно застроенными, здесь везде был центр, - говорит Лукаш. Он родом из Сопота, и мы приехали к нему на родину с академическим визитом, - Сейчас здесь по-прежнему виднеются остатки разрушенных во время войны домов, и город не может найти инвесторов, чтобы развивать этот район”. Кажется, в такой близости от старого города земля должна быть дорогой и привлекательной для строительства. Однако ни туристическая, ни деловая жизнь сюда почему-то не дотянулась. Уютный старый город не переходит плавно в новый, а довольно резко обрывается, ограниченный каналами и дорогами. Поэтому возникает ощущение, что перед тобой всего лишь декорация детского спектакля. Как будто в это время Гданьск живет своей тайной взрослой жизнью – где-то там, в настоящем центре.

Немецкие солдаты на Вестерплатте, 07.09.1939, фото Narodowe Archiwum Cyfrowe / www.audiovis.nac.gov.pl

Побережье “трехградья” – Гданьска, Сопота и Гдыни – встретило Вторую мировую войну первым. Уничтожением польского гарнизона на полуострове Вестерплатте в первую неделю сентября 1939 года немецкая армия начала вторжение в Польшу, которое спустя несколько дней перешло в стадию окупации. Гданьск тогда назывался Данцигом, имел статус “вольного города” под управлением Лиги наций и был населен в основном немцами. Польскими здесь были почтовые служащие, железнодорожники и небольшой контингент военных, поэтому особенной помощи от горожан Польше во время войны ждать не приходилось. Даже наоборот: в вольном городе Данциге, который существовал с 1920 по 1939 год, популярность нацистской партии росла едва ли не быстрее, чем в самой Германии.

Мы ходим по местному музею истории города, занимающему ратушу – одно из немногих уцелевших во время войны зданий. Добрая треть экспозиции здесь посвящена периоду истории, о котором во времена социалистической Польши говорить было не принято – слишком немецким он был. Полюбовавшись готическим королевским залом, с лепниной и резьбой, мы переходим к огромным стеклянным витринам, повествующим о быте, социальной жизни и коммерции межвоенного периода. Мещанские интерьеры с гнутыми стульями и фарфором, банки из-под чая и сахара немецкого производства, реконструкция магазинного прилавка с антикварным кассовым аппаратом, салон модистки, украшенный “Зингером”... Постепенно все картинки упаковываются в один образ – достатка, благополучия и спокойствия. И гигантские фотографии разрушенного города на выходе окончательно оформляют мысль: если бы не война, немецкий вольный Гданьск процветал бы и по сей день.

Гданьская судоверфь, 2012, фото Анджей Ставинский / Reporter / East News

“Мой папа никогда не любил старый Гданьск, – говорит Лукаш, когда мы выходим из этого музея потерянного рая, – Ему даже трудно было работать в Политехническом университете, потому что это ярко выраженная немецкая архитектура. После войны немецкий стиль здесь не любили, альтернативой было принято считать польский модерн, которого много в Гдыне. А теперь музей истории города рекламирует период вольного города, как будто дальше ничего не произошло.” Пройдя несколько домов по площади Длуги Тарг, мы снова ныряем в музей. Правда, формально это не музей, а “Историческая зона вольного города Гданьска”. “Зона” – частная инициатива, однако по содержанию она не слишком сильно отличается от государственной, которую мы видели в ратуше: все те же интерьеры с упаковками от немецких продуктов, фарфором и мебелью. Настойчивость в воспроизводстве ностальгических картин старого быта есть и в российской музейной практике. Только там она касается другого золотого века – 1960-х - 1970-х годов, когда нынешние старики были еще молоды, носили синтетику и клеш, а трава была зеленее. В Польше 1960-е вспоминают без пиетета – это было время расцвета советской диктатуры. А в конце 1970-х уже началась “Солидарность”, с ее забастовками и первыми политическими победами Леха Валенсы.

“Вообще-то они не собирались свергать социалистическую власть, – Лукаш рассказывает об истории профсоюза “Солидарность” и о начале свободной Польши. – И сами сильно удивились, когда все закончилось.” Мы подходим к новому музею “Солидарности”, открытому в сентябре 2014 года, к 25-летию первых свободных выборов. Это огромное здание, построенное специально для музея и архива, напичкано самыми современными технологиями, призванными эффектно рассказывать главную историю страны.

Все началось с забастовки на Гданьской судоверфи – крупнейшей на Балтийском море. Местные рабочие выдвинули вполне социалистические требования: создать независимый профсоюз.

Начались долгие переговоры, которые плавно переросли в десятилетие политических разборок, потом была уличная борьба протестующих с полицией, и аресты, и военное положение Войцеха Ярузельского, и выборы 1989. А там и социализм закончился.

Об этом Европейский центр “Солидарности” рассказывает во всех подробностях, со звуковыми и световыми эффектами, суровыми кирпичными стенами, узкими коридорами и катарсическими выходами из них – на свободу. Здесь можно поинтересоваться судьбой простой крановщицы Анны Валентынович, чье увольнение стало поводом для первой успешной забастовки на заводе. Увидеть фотографию художника Ежи Янишевского – автора знаменитого логотипа “Солидарности”. Наконец, посмотреть культовое выступление Леха Валенсы перед ревущей многотысячной толпой рабочих: “Мы имеем право на независимый профсоюз! И если будет нужно, добьемся и других прав для себя!” Тогда веселый, усатый, многодетный электрик вряд ли представлял, что будет происходить в ближайшие годы, и как спустя десятки лет его именем назовут огромный новый аэропорт Гданьска, Сопота и Гдыни. А сам он отойдет от дел и будет издалека наблюдать за собственным бронзовением. “Я бы не стал о нем сильно беспокоиться, – говорит мне Лукаш, когда я задаюсь вопросом, как себя должен чувствовать человек-легенда. – Он не слишком много рефлексирует. Харизматичный, талантливый от природы политик, но точно не философ.”

Атлант, подозрительно смахивающий на Леха Валенсу. Фото Наталья Конрадова


В одном из залов нас встречает довольно древний, но хорошо узнаваемый бело-синий автозак. Вокруг него расставлены полицейские щиты: можно зайти за них и посмотреть, как выглядели митингующие с точки зрения полиции. Стены зала обшиты листами, оставшимися от производства резисторов – такими щитами не согласные с режимом поляки предохраняли себя от ударов полиции, а заодно символически подчеркивали свою принадлежность сопротивлению. Лукаш говорит, что за демонстрацию такого щита можно было серьезно пострадать. Его маму, которая работала в суде криминальным судьей, уволили в начале 1980-х за членство в “Солидарности” и отказ судить бастующих рабочих – она смогла снова выйти на работу только после 1989 года. Сейчас мама – на пенсии[1] , занимается организацией торжеств по случаю юбилея городского суда. Юбилей, кстати, отсчитывается с начала XX века – то есть, включает немецкий период истории региона. Судоверфь практически перестала работать – у нее очень мало заказов. А члены “Солидарности” составляют политический истеблишмент.

За одним из поворотов сложносочиненной музейной архитектуры вдруг появляется интерьер комнаты. Только, в отличие от интерьеров Вольного города Гданьска, в нем нет ничего привлекательного: голые стены, убогий буфет с вязанными салфетками и дешевой социалистической посудой, фанерная засиженная мухами мебель, полуслепой экран телевизора. Одна радость – по нему показывают финальный матч по волейболу на Олимпийских играх 1976 года, где Польша выиграла у СССР 3:2. За стеной экскурсовод рассказывает школьникам о том, что такое железный занавес. Я в целом согласна, и вместе с авторами экспозиции радуюсь, что эпоха социализма прошла, уступив место демократии и свободе. Мне только немного жаль, что никаких других выводов посетитель Центра сделать не сможет: новейшие музейные технологии призваны рассказывать историю – одну-единственную, очищенную от сомнений и нюансов.

Гданьск Вжешч, фото CC / Flick.com / пользователь: magro_kr

Снова старый Гданьск. Мы идем на встречу с молодым историком Петром Перковским. В 2013 году он получил премию журнала Polityka за книгу “Гданьск, новый город: Формирование общества и быта с 1945 по 1970”. Проходим мимо домов с лепниной и Лукаш показывает мне, как можно отличить старый дом от нового: если обойти его сзади, то будет видно, что старые дома длиннее, и уходят глубоко внутрь улиц, в то время как новые – гораздо более короткие. Для символических нужд старого Гданьска было достаточно восстановить фасады – в реконструкции реальных размеров жилищ не было никакого смысла. После войны местная интеллигенция и эмигранты из Вильнюса селились не в Гданьске, а в соседнем курортном Сопоте, который практически не был разрушен.

“Городская жизнь сейчас протекает в основном в районе Вжешч (Wrzeszcz), – говорит Петр Перковский, быстро поняв мой вопрос про настоящий центр Гданьска, в отличие от сувенирно-мертвого старого города. Мы открываем карту. – Как видите, город мог бы претендовать на звание очередного Амстердама – в нем много каналов, которые ведут в Вислу, и море совсем близко. Но берега реки занимает промзона: это территории судоверфи и порта”. И правда, ландшафт, который обычно диктует городу его структуру, трагически не соответствует урбанистической действительности Гданьска. Район Вжешч имеет выход к морю, но отрезан и от Вислы, и от старого города двумя железными дорогами и трассой. Разные части не соединены пешеходными путями: если уж ты решил посетить старый город, вряд ли получится в один присест посмотреть на что-нибудь другое – судоверфь и центр “Солидарности”, новый стадион или район Вжешч, к примеру.

Мы обсуждаем, как здорово было бы устроить джентрификацию – расчистить побережье от остатков промышленности и распродать его креативному классу. Тем более, если судоверфь и порт сейчас все равно работают вполсилы. Все это обсуждается в качестве возможной перспективы, не хватает только воли городских властей: собрать владельцев земель, девелоперов и будущих покупателей вместе, поставить им условия. То есть, запустить в движение новую городскую политику.

Кажется, эта идея в очередной раз превращает Гданьск в совершенно новый город. В ней не осталось ни следа от страданий по его исторической идентичности – будь то период немецкого Вольного города или польской “Солидарности”.


Автор: Наталья Конрадова

Наталья Конрадова - журналист, культуролог. Писала для “Полит.ру”, “Русский репортер”, “Сноб”, “Вокруг света”. Руководитель инновационной музейной программы «Гений места. Новое краеведение». Организатор «Школы исследования текста». Специалист по local history.

У меня есть вот такой СД.

Откровенно говоря такие группы как: Lady Pank, T.Love это несколько не моё. Или как-то они прошли мимо меня...


Zamki na piasku (CD)

Wykonawca:
Lady Pank

Data premiery: 2004-01-01
Rok nagrania: 2004

Płyta ta jest wyborem największych przebojów grupy. Zwracają uwagę dwie kompozycje „Marchewkowe pole” z serialu animowanego dla dzieci „O dwóch takich co ukradli księżyc” i „This Is Only R’N’R” – pojawiająca się wcześniej tylko na składance „Lady Pank 81 – 85” z 1992 roku. Płyta dla każdego kto z przyjemnością wspomina lata 80-te, kiedy zespół ten święcił największe triumfy.

А вот эти ребята и Девушка Кора мне очень нравятся!

Złota kolekcja: Kocham cię kochanie moje / Raz-dwa, raz-dwa (CD)

Wykonawca:
Maanam

Data premiery: 2008-08-15
Rok nagrania: 2008
Seria: Złota kolekcja

А Дода, насколько я помню, плотно сотрудничала с Марылей.

Wyrusz z Dodą w nieznane, odkryj tajemnice wyspy Dodogaskar i daj się oczarować przesłaniu pięknej historii opowiedzianej muzyką!

Jest to pierwszy zapis koncertu w trwającej kilkanaście lat karierze Dody, która znana jest z tworzenia muzycznego show na rynku polskiej sceny muzycznej. 28 listopada 2013 roku w Hali Stulecia we Wrocławiu odbyło się niespotykane widowisko - zwieńczenie najgłośniejszej krajowej trasy koncertowej, Fly High Tour. Gigantyczna scena, najlepsi tancerze z całej Polski, egzotyczna scenografia, teatr ognia, akrobaci, pirotechnika, 260 m2 multimediów, specjalnie zaprojektowane stroje, zapierające dech w piersiach wizualizacje, zaangażowanie fanów w fabułę show - to tylko wybrane aspekty strony wizualnej koncertu.

Ucztę dla uszu zapewnił profesjonalny zespół muzyków, orkiestra dęta, wiolonczela. Zaskakujące, nowe aranżacje największych przebojów Dody i wszystkim znane piosenki Virgin, a przede wszystkim wokal Artystki, uznawany przez ekspertów za jeden z najpotężniejszych w Polsce sprawi, że nie tylko nacieszymy oczy.

To DVD pokazuje, dlaczego tylko w 2013 kilkaset tysięcy osób zobaczyło na żywo koncerty Dody – nikt nie potrafi przygotować takiego widowiska jak Ona!".

Tracklista:

DVD

1. Fuck It
2. Elctrode
3. Dzaga
4. Bad Girls
5. Twa Energia
6. Katharsis
7. Szansa
8. Titanium
9. Nie Daj Sie
10. Set Romantyczny
11. Wrecking Ball
12. Nie Ma Wody Na Pustyni
13. Set Rockowy
14. Dziekuje
15. High Life
16. XXX

CD

1. Fuck It
2. Electrode
3. Dzaga
4. Bad Girls
5. Twa Energia
6. Katharsis
7. Szansa
8. Titanium
9. Nie Daj Sie
10. Set Romantyczny
11. Wrecking Ball
12. Nie Ma Wody Na Pustyni
13. Set Rockowy
14. Dziekuje
15. High Life
16. XXX

Pamiętaj o mnie. Volume 1 (CD)

Wykonawca:
Rinn Danuta, Czyżewski Bogdan

Data premiery: 2014-05-16
Rok nagrania: 1968



W polskiej muzyce rozrywkowej od lat niezwykle popularne były duety wokalne. Już przed drugą wojną światową piosenka „Rumbolero”, w wykonaniu duetu Hanna Ordonówna i Eugeniusz Bodo, zrobiła prawdziwą furorę na firmamencie muzycznym. Po wojnie duety wokalne tworzyli, m.in. Marta Mirska – Jan Ciżyński, Barbara Muszyńska – Włodzimierz Kotarba, Barbara Dunin – Zbigniew Kurtycz, Zofia Szumer – Zbigniew Frankiewicz znani bardziej jako duet „Framerowie”. Wśród tych par był jeszcze jeden niezwykły duet, którego piosenki są po dziś dzień lubiane i chętnie słuchane – Danuta Rinn i Bogdan Czyżewski.

Duet Rinn – Czyżewski powstał w 1963 roku, w Warszawie. W tym samym roku dokonali razem pierwszych archiwalnych nagrań radiowych. Rok później wystąpili po raz pierwszy na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, na którym jako duet śpiewali potem wielokrotnie, otrzymując w 1972 roku wyróżnienie za piosenkę „Nie obiecuj, nie przyrzekaj”.

Koncertowali, m.in. w Czechosłowacji, NRD, ZSRR. Ich największe przeboje, bez których nie mógł się odbyć żaden występ to: „Biedroneczki są w kropeczki”, „Na deptaku w Ciechocinku”, „Wszystkiego najlepszego”, „Żeby choć raz”, „Twardy orzech”.

Przez dziesięć lat działalności artystycznej (1963-1973), dokonali rejestracji trzech płyt długogrających: „Całujmy się!” – Muza 1965 r., „Pamiętaj o mnie” – Muza 1969 r., „Nie obiecuj, nie przyrzekaj” – Pronit 1972 r., czterech płyt „czwórek” i kilku singli.

Śpiewali nie tylko muzykę chwytliwą. Mając solidne wykształcenie muzyczne i szczególne w tym kierunku predyspozycje, śpiewali również jazz, piosenki dramatyczne, kabaretowe, zyskując tym samym tytuł najlepszego duetu wokalnego lat sześćdziesiątych, w polskiej muzyce rozrywkowej.

Ze wspomnień Danuty Rinn: „…Dziesięć lat mojego życia wypełnił mi duet z Bogdanem Czyżewskim, niezwykle zresztą popularny. Śpiewaliśmy z ogromnym powodzeniem muzykę łatwą, lekką i przyjemną potraktowaną naprawdę poważnie. Było i się skończyło, zawodowo i prywatnie”.

Duet Rinn – Czyżewski oficjalnie przestał istnieć w 1973 roku. Od tego momentu oboje kontynuowali pracę artystyczną w formie solowej. Bogdan Czyżewski do końca lat osiemdziesiątych, a Danuta Rinn nieprzerwanie do śmierci, tj. do grudnia 2006 roku.

Na naszej płycie z serii „Muzyka Wspomnień” znalazły się piosenki duetu Danuta Rinn – Bogdan Czyżewski, nagrane w latach 1964 – 1971. Obok popularnych przebojów zamieszczone zostały także utwory mniej znane, nigdy wcześniej nie publikowane na płytach. Album pojawia się na rynku w pięćdziesiątą rocznicę założenia duetu Rinn – Czyżewski.

Piosenki do których wracamy (CD)

Wykonawca:

Kowalewska Halina, Koleśnik Maciej

Data premiery: 2015-03-27

Rok nagrania: 1965

Prezentujemy Państwu, kolejny kompaktowy krążek zawierający nagrania Haliny Kowalewskiej, Danuty Kaczorówny i Macieja Koleśnika.

Z nielicznie zachowanych nagrań z lat czterdziestych, można ułożyć bardzo skromną listę powojennych piosenkarek: Marta Mirska, Wiera Gran, Maria Namysłowska, Lidia Madon oraz najczęściej występujące na antenie radiowej Janina Godlewska i Halina Kowalewska.

Wczesne lata powojenne – na ten okres przypada debiut wokalny Haliny Kowalewskiej (Radiowej Piosenkarki Roku 1947). Halina Kowalewska-Mikosa, bo tak w pełni brzmi jej nazwisko, urodziła się 2 marca 1927 roku w Białymstoku. Już jako młoda piosenkarka, w latach 1945 – 1950, wraz z Orkiestrą Jana Cajmera nagrała dla radia i na płyty kilkadziesiąt piosenek, m.in. „Gdy nie wiesz, serca zapytaj”, „Kochać nie warto”, „Powiem ci coś”, „Twój jasny wzrok”, „Pierwszy dzień jesieni”. Utwory te przyniosły jej popularność wśród szerokiej publiczności. Halina Kowalewska pracowała w redakcji muzycznej polskiego radia, będąc redaktorem popularnych audycji, m.in. „Wędrówki muzyczne po kraju”, „Mistrzowie operetki”, „Z melodią przez świat”. Nagrywała także piosenki dla przedszkolaków, a na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych wraz z Maciejem Koleśnikiem tworzyła duet wokalny, prezentujący folklor warszawski: Kowalewska – Koleśnik.

Maciej Koleśnik, urodził się 16 grudnia 1925 roku, na Powiślu, o czym niejednokrotnie śpiewał w swoich piosenkach. Debiutował w 1948 roku, ale prawdziwą popularność zdobył dopiero w latach sześćdziesiątych wykonując piosenki: „Warszawa da się lubić”, „Komu piosenkę”, „Bielany”, „Cowboy Jim”, „Bajer na Grójec”, „Baśka pracuje”, „Bez balonu nie zabawa”, „Po ulicy mnie gna”. W późniejszym okresie występował z Haliną Kowalewską oraz Danutą Kaczorówną. Ich wspólne przeboje to m.in. „Głęboka studzienka”, „Wlazł kotek”, „Gruba Kaśka”, „Zielony mosteczek”. Współpracował z orkiestrami i zespołami kierowanymi przez: Jerzego Abratowskiego, Tadeusza Suchockiego, Kazimierza Turewicza. Występował w programach estradowych polskiego radia, m.in. w „Podwieczorku przy mikrofonie”. Zmarł w Warszawie 15 marca 1991 roku. Album który oddajemy w Państwa ręce jest premierą fonograficzną nielicznie zachowanych nagrań Haliny Kowalewskiej, Danuty Kaczorówny i Macieja Koleśnika, śpiewających solo oraz w duetach. Jesteśmy przekonani, że docenią Państwo wyjątkowość i niepowtarzalny urok wokalnego mistrzostwa, zamkniętego w dwudziestu dwóch muzycznych perłach.

Słowianie (CD)

Wykonawca:
Gniatkowski Janusz, Maciejewska Krystyna

Data premiery:2015-03-27
Rok nagrania:1965

Krystyna Maciejewska, autorka polskich tekstów do melodii ukraińskich, m. in. znajdujących się na tym krążku urodziła się w Rzeszowie. Jej rodzina na szczęście nie otarła się w przeszłości o problemy polsko – ukraińskie. Natomiast jej mąż Janusz Gniatkowski najpopularniejszy kiedyś polski piosenkarz tkwił w młodości w samym środku tego konfliktu. Urodził się we Lwowie, uczęszczał do szkól w Stanisławowie, następnie w Stryju i wreszcie w Mizuniu Starym, tam uczył się języka ukraińskiego. Stamtąd wysiedlona została jego rodzina, W późniejszych latach artyści mieli szczęście wracać na Ukrainę wielokrotnie, w ramach wielkich, trwających nieraz po kilka miesięcy trasach koncertowych po byłym ZSRR. Janusz Gniatkowski wtedy z przyjemnością zmieniał język na ukraiński, co nie było mile widziane przez ówczesne władze. Artysta był tam wielką gwiazdą, a jego „Apassionata” wzbudzała wśród publiczności prawdziwy entuzjazm. W tekstach Krystyny Maciejewskiej pochodzących z 1988 roku, zawarta jest tęsknota Gniatkowskiego za Karpatami, jak i przeczucie ogromnej tragedii, która spotkała małżonków 3 lata później. 2 lutego 1991 roku Gniatkowski uległ ciężkiemu wypadkowi, a Krystyna przerwała karierę artystyczną, by opiekować się mężem. Udało im się wrócić na scenę dopiero po kilkunastu latach w Ogólnopolskich Festiwalach Piosenek Janusza Gniatkowskiego, które jego żona od kilku lat organizuje w Poraju - pięknej miejscowości koło Częstochowy, gdzie spędzili ze sobą wiele wspólnych lat. Festiwale te organizowane są wraz ze Stowarzyszeniem „Apassionata” i władzami Gminy Poraj.

Zapraszamy Państwa tam corocznie 6 czerwca w każde urodziny Legendy Polskiej Piosenki Janusza Gniatkowskiego, gdzie śpiewane są właśnie i te piosenki znajdujące się na płycie.


1.Czeremcha (polish version)
2.Wodospad (polish version)
3.Czeremszyna (ukrainian version)
4.Wodograj (ukrainian version)
5.Miłość Między Nami (polish version)
6.Wygrani (polish version)
7.Ti Skażi Proomow (ukrainian version)
8.Stożari (ukrainian version)
9.Kraj (polish version)
10.Niepokój (polish version)
11.Kraj (ukrainian version)
12.Letiat Niby Czajki (ukrainian version)
13.Tak Za Dawnych Lat (polish version)
14.Mamo, Mamo (polish version)
15.Ja Twoje Kryło (ukrainian version)
16.Czujesz Mamo (ukrainian version)
17.Dalej Idziemy (polish version)
18.Emigranci (polish version)
19.My Idiemo Dali (ukrainian version)
20.Ukraino Moja (ukrainian version)

Pelnia (utwór mp3)

Wykonawca:

Maryla Rodowicz, Donatan

Czas trwania: 00:03:22

Data premiery: 2015-06-29

Autor tekstu: Joanna Klepko, Witold Czamara

Kompozytor: Witold Czamara


Format: MP3
Indeks: 17368193

Taraka - Podaj Rękę Ukrainie

ТАРАКА - Подай руку Україні